Onze route over het verzet
Voordat we u een gedetailleerde lezing van onze pagina over het verzet in de Vézère-vallei tijdens de Tweede Wereldoorlog aanbieden, bieden wij u een route gewijd aan verzet, die kan worden gemaakt door ontdekkingen, initiatie of herinnering.
Wij bieden u een bezoek aan 3 bijzondere plaatsen, gemarkeerd door het Duitse leger, ook synoniem voor weerstand en vastberadenheid. Deze herinneringsreis kan worden gedaan en voiture, Maar ook met de fiets door 17 km aan mooie landweggetjes.
Rouffignac Saint-Cernin
Waarom heeft het dorp Rouffignac zo’n niet-Perigordiaanse architectuur?
“We herbouwen huizen, we herbouwen geen mensen”
31 maart 1944, verdween de stad Rouffignac tijdens de brand veroorzaakt door de nazi's, tijdens een week van Duitse repressie in de Périgord.
De verschillende verzetsbewegingen waren goed verankerd in de Périgord, maar de onophoudelijke aanvallen van het verzet deden het kruit aan Duitse zijde ontbranden. De divisie onder bevel van generaal Brehmer zal een week in de Dordogne blijven en overal terreur en verlatenheid zaaien. De Duitse soldaten doorkruisten methodisch het hele platteland op zoek naar verzetsstrijders en joden en toen ze die niet vonden, vielen ze de bevolking aan.
Het martelaarschap van Rouffignac
Vanaf 8 uur omsingelden de Duitsers het dorp, blokkeerden de wegen en hadden overal automatische wapens. Twee officieren vroegen naar de locatie van de maquis, maar omdat er geen antwoord werd gegeven, werd het bevel vervolgens aan alle inwoners van de maquis gegeven. dorp, land om elkaar te ontmoeten op het plein. Het is onmogelijk om te ontsnappen omdat een cordon soldaten de plaats omsingelt. Een officier praat met de burgemeester:
" Wat verkies je ? Moet ik de mannen neerschieten of je hele dorp platbranden?
De burgemeester antwoordt:
“We herbouwen huizen, we herbouwen geen mensen”
De hele middag was het een trieste zet in een klimaat van angst. Toen plunderden de soldaten het dorp, kwamen vlammenwerpers in actie en brandden de huizen als stroschovenen.
Het einde van de nachtmerrie?
De bevolking van Rouffignac heeft urenlange terreur doorgemaakt; de menselijke en materiële verliezen waren buitengewoon zwaar, maar op 2 april was er een nieuwe verschijning van de Duitsers die nog steeds op zoek waren naar "terroristen" en die opnieuw twintig huizen in de beneden- en bovensteden in brand staken (waaronder het Château de la Falquette ): Rouffignac bestond niet meer, alleen de kerk en 3 huizen bleven gespaard.
Foto's, pagina's met bewegende tekst en een educatief model loodsen je door deze donkere periode in de geschiedenis van Rouffignac in de geheugenruimte. Dit ‘museum’ vertelt gedetailleerd wat de mannen en vrouwen van dit dorp in de Périgord Noir in 1944 hebben meegemaakt.
fanlac
Het meest bekend als het oorspronkelijke dorp van Jacquou de CrunchFanlac is ook een mekka van verzet en het theater van de nazi-horror. Fanlac was gastheer van de FTPF Interregion Executive School (of genaamd “School van het Verzet”). Terwijl u door het dorp loopt, ziet u een gedenksteen die nog steeds in bloei staat ter nagedachtenis aan het echtpaar Aubarbier, vermoord door het Duitse leger vanwege hun toewijding aan het verzet.
Le Sablou
Un herdenkingsmonument traceert de geschiedenis van het interneringskamp Sablou en zijn “Sablousards”, dit Franse volk dat door de Duitse vijand als ongewenst werd beschouwd. Het ligt tussen het dorp Fanlac en het Château du Sablou.
De Tweede Wereldoorlog trof het departement Dordogne hard, waardoor het verzet zich al heel vroeg op het platteland vestigde.
Weinig huizen in Frankrijk waren uitgerust met radio's om de oproep van generaal De Gaulle te horen waarin hij aandrong op verzet. Om de Duitse propaganda tegen te gaan, was het vanaf de jaren veertig eerst nodig om eerst een strijd om de meningen te voeren en pamfletten en clandestiene kranten onder de Fransen te verspreiden. Om de energie van de Périgourdins te stimuleren, werden netwerken gevormd rond oude geweren en een radiotoestel. Deze mensen liepen gevaar, of ze nu volledig betrokken waren of ad hoc ondersteuning verleenden. Boeren en spoorwegarbeiders fungeerden als smokkelaars nabij de demarcatielijn voor degenen die Frankrijk moesten verlaten.
Om een idee te krijgen van het leven van a Perigord maquis, in de jaren 1943-44, is het noodzakelijk om te volgen “de Durestal-maquis”, een geheugenpad dat een wandellus doorkruist waarvan het vertrek zich bevindt op Journalist "de Pechorel-lus.
In dit maquis verbleven (onder andere) André Malraux, gedurende twee dagen eind mei 1944. Hij was onder de indruk van het aantal aanwezige verzetsstrijders, zozeer dat het “een soort stadje in het bos” deed denken. Blokhut, slaapzaal, keuken... en zelfs graven gegraven voor de verraders die werden neergeschoten.
Het belang van het verzet in de Périgord blijft zeer aanwezig in de herinnering van de inwoners.
De Dordogne lag ¾ in de vrije zone. Alleen het westen van het departement werd bezet door de Duitsers. Sporen van dit verleden zijn echter zichtbaar in de Périgord Groen, Wit, Paars en Zwart.
Op het moment van de landing vertraagden de Périgourdin-jagers de opkomst van de pantserdivisie 43 acties uitgevoerd tegen de Vichy-regering, die deze verzetsstrijders als terroristen beschouwde. In de sector Thiviers belemmerden de dorsstaking (weigering om de bezetter te voeden) en de sabotage tegen de spoorweginfrastructuur en machines de activiteiten van de bezetter. Uit angst voor represailles werden grootschalige acties verboden.
Waarom zijn zoveel steden in de Dordogne verbonden met de Elzas?
Vóór 1939 waren er heel weinig Joden in de Périgord, maar het antisemitische beleid van Vichy moedigde de Elzassers aan hun toevlucht te zoeken in de Dordogne. Ze waren verdeeld in 186 gemeenten, waaronder Sarlat, Nontron, Terrasson, Les Eyzies, Bergerac, Ribérac en Thiviers, maar de meerderheid van de Joodse gemeenschap bevond zich in Périgueux. De passage van Brehmers divisie in de Dordogne probeerde het verzet te onderdrukken en de bevolking te terroriseren tijdens het zoeken naar, executeren en deporteren van Joden. Dit was de ‘eindoplossing’. Ter nagedachtenis, 13 steden en dorpen van de Dordogne, inclusief Plazac, Le Bugue of Rouffignac, creëerde een jumelage met gemeenten in de Elzas, dit departement in Oost-Frankrijk. Families blijven generatie na generatie banden opbouwen…
Het was nodig om “de kleine maquis neer te leggen”
Gemeenten kregen te maken met represailles: Mouleydier bij Bergerac werd in 1944 door de Duitsers verbrand na een hevig gevecht, in Sainte-Marie de Chignac werden 25 gijzelaars geëxecuteerd, 40 in Brantôme. In Mussidan werden vijfendertig gijzelaars wegens verzet door de Duitsers gearresteerd. Ze zullen worden gedeporteerd naar Duitse werkkampen...
Sporen van de Tweede Wereldoorlog in de Dordogne
Het Château du Sablou in fanlac diende van januari tot december 1940 als interneringskamp voor communistische activisten. 50 jaar later werd ter nagedachtenis aan deze geïnterneerden een gedenksteen opgericht in de Fanlac-vallei, vlakbij de Thonac-stroom.
Périgueux is misschien wel een van de steden in Frankrijk waar de herinnering aan de Tweede Wereldoorlog het meest voelbaar is. De Nationale Vereniging van Veteranen en Vrienden van het Verzet (Anacr) organiseert rondleidingen over de geschiedenis van de stad van deze tijd, genaamd “paths of Memory”.
Het Verzetsmonument van Saint-Etienne de Puycorbier in het Dubbele bos wordt geassocieerd met André Voulgre-museum. Deze herinneringsplek vertelt de gevechten van de verzetsstrijders in de Isle-vallei tijdens de Tweede Wereldoorlog door middel van een educatieve rondleiding, films en een tentoonstelling van materiaal dat overblijft uit deze periode.
Talrijke werken vertellen over deze periode in de Franse geschiedenis, die een impact had op de Périgord Noir. Via de pagina's van het boek De Dordogne in de Tweede Wereldoorlog, zij zijn geen auteur maar historische auteurs die het dagelijkse leven vertellen van de boeren in het land die tegenover het Vichy-leger staan. De auteur Pierre Louty vertelt gedetailleerd en nauwkeurig de inzet van jongeren, vooral in dit verzet.
